Ενδοδοντικές θεραπείες

Η ενδοδοντική θεραπεία (απονεύρωση όπως συνήθως λανθασμένα αποκαλείται), είναι μια διαδικασία που εφαρμόζεται για την θεραπεία των νόσων του πολφού (νεύρωση του δοντιού) και των περιακρορριζικών ιστών και έχει τρεις βασικούς στόχους :

• Την εξάλειψη του οξέος έντονου πόνου που προκαλείται από την φλεγμονή του νεύρου του δοντιού (πολφίτιδα)
• Την θεραπεία αποστήματος ή κύστεως αποτέλεσμα χρόνιας βλάβης
• Την διατήρηση των φυσικών δοντιών στη στοματική κοιλότητα

Τα τελευταία χρόνια η εξέλιξη των μέσων πραγματοποίησης της θεραπείας, καθώς και των επιστημονικών γνώσεων, επιτρέπει με υψηλά ποσοστά επιτυχίας την διατήρηση των δοντιών που παλαιότερα οδηγούνταν σε εξαγωγή.

Η διαδικασία είναι κατά κανόνα ανώδυνη, γίνεται υπο τοπική αναισθησία και η διάρκεια της ποικίλει ανάλογα με το πόσες ρίζες έχει ένα δόντι (κάποια δόντια είναι μονόριζα και κάποια πολύριζα). Ο αριθμός των συνεδριών εξαρτάται από τη βαρύτητα του προβλήματος και καθορίζεται από τον Οδοντίατρο. 

Συνήθως 3-4 επισκέψεις είναι αρκετές.

Στην πρώτη επίσκεψη ο Οδοντίατρος αφαιρεί το φλεγμένων νεύρο και παρασκευάζει του ριζικούς σωλήνες του δοντιού. Στις επόμενες φορές τοποθετούνται ειδικά αντισηπτικά στους ριζικούς σωλήνες για την εξάλειψη των μικροβίων μέχρι αυτά να σφραγιστούν με ειδικό υλικό (γουταπέρκα) στην τελευταία συνεδρία. Κατόπιν προγραμματίζεται η αποκατάσταση του δοντιού με μόνιμο σφράγισμα ή στεφάνη ολικής επικάλυψης.

Σε σπάνιες περιπτώσεις χρόνιας βλάβης με πολύ στενές ρίζες και με έντονες κάμψεις, απαιτείται η χειρουργική ενδοδοντία που ονομάζεται ακρορριζεκτομή, όπου σφραγίζεται ανάστροφα το παθολογικό άκρο της ρίζας.

Τα δόντια που έχουν υποβληθεί σε ενδοδοντική θεραπεία δεν εμφανίζουν κανένα σύμπτωμα και είναι 100% λειτουργικά όπως και τα φυσιολογικά δόντια. Η αφαίρεση του πολφού όμως στερεί από το δόντι όχι μόνο την αίσθηση του πόνου ή της αντίληψης διάφορων θερμοκρασιών, αλλά και την αίσθηση της πίεσης αφού οι ειδικοί μηχανο-υποδοχείς που περιέχει προφυλάσσουν από την άσκηση υπερβολικής πίεσης κατά την μάσηση.

Έτσι το γεγονός ότι ο ασθενής δεν αντιλαμβάνεται τις πιέσεις που ασκούνται στο δόντι σε συνδυασμό με την εκτεταμένη απώλεια οδοντικής ουσίας που αρχικά είχε προκαλέσει η τερηδόνα καθιστά τα ενδοδοντικά θεραπευομένα δόντια πιο επιρρεπή στα κατάγματα. Επίσης με την αφαίρεση του πολφού το δόντι παθαίνει ένα είδος αφυδάτωσης και διαταραχής των δεσμών μεταξύ ινών κολλαγόνου, που του στερεί την ελαστικότητα. Προς αποφυγή κατάγματος των δοντιών αυτών λύση εκλογής, αποτελεί η μόνιμη αποκατάσταση με στεφάνη ολικής επικάλυψης (θήκη). Επίσης η τοποθέτηση ενδορριζικού άξονα συχνά επιβάλλεται για να μην σπάσει το ενδοδοντικό θεραπευμένο δόντι στο μέλλον.